بالاخره روزي رسيد كه پسر ديگر عصباني نمي شد . او اين مسئله را به پدرش گفت و پدر وي پيشنهاد داد كه هر بار كه توانست عصبانيتش را كنترل كند يك ميخ را از ديوار بيرون بياورد
روز ها گذشت و پسر بچه بالاخره به پدرش كفت كه تمامي ميخ ها را از ديوار بيرون آورده
پدر دست پسرك را گرفت و به كنار ديوار برد و گفت پسرم ! تو كار خوبي انجام دادي و توانستي بر خشم پيروز شوي .اما به سوراخ هاي ديوار نگاه كن . ديوار ديگر مثل اولش نمي شود . وقتي در هنگام عصبانيت حرف هايي رو مي زني اين حرف ها چنين آثاري از خود به جا مي گذارند . تو مي تواني چاقويي در دل انساني فرو ببري و آن را بيرون بكشي . اما هزاران بار عذر خواهي هم بي فايده است. آن زخم سر جايش است . زخم زبان نيز مثل زخم چاقو دردناك است .